فرزندم این چنین باید بود_۵
بسم الله الرحمن الرحیم
«مِنَ الْوَالِدِ الْفَانِ، الْمُقِرِّ لِلزَّمَانِ، الْمُدْبِرِ الْعُمُرِ، الْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ، الذَّامِ لِلدُّنْیَا، السَّاکِنِ مَسَاکِنَ الْمَوْتَى وَ الظَّاعِنِ عَنْهَا غَداً،إِلَى الْمَوْلُودِ الْمُؤَمِّلِ مَا لَا یُدْرِکُ، السَّالِکِ سَبِیلَ مَنْ قَدْ هَلَکَ، غَرَضِ الْأَسْقَامِ وَ رَهِینَةِ الْأَیَّامِ وَ رَمِیَّةِ الْمَصَائِبِ وَ عَبْدِ الدُّنْیَا وَ تَاجِرِ الْغُرُورِ وَ غَرِیمِ الْمَنَایَا وَ أَسِیرِ الْمَوْتِ وَ حَلِیفِ الْهُمُومِ وَ قَرِینِ الْأَحْزَانِ وَ نُصُبِ الْآفَاتِ وَ صَرِیعِ الشَّهَوَاتِ وَ خَلِیفَةِ الْأَمْوَاتِ؛ أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ فِیمَا تَبَیَّنْتُ مِنْ إِدْبَارِ الدُّنْیَا عَنِّی وَ جُمُوحِ الدَّهْرِ عَلَیَّ وَ إِقْبَالِ الْآخِرَةِ إِلَیَّ مَا یَزَعُنِی عَنْ ذِکْرِ مَنْ سِوَایَ وَ الِاهْتِمَامِ بِمَا وَرَائِی، غَیْرَ أَنِّی حَیْثُ تَفَرَّدَ بِی دُونَ هُمُومِ النَّاسِ هَمُّ نَفْسِی فَصَدَفَنِی رَأْیِی وَ صَرَفَنِی عَنْ هَوَایَ وَ صَرَّحَ لِی مَحْضُ أَمْرِی، فَأَفْضَى بِی إِلَى جِدٍّ لَا یَکُونُ فِیهِ لَعِبٌ وَ صِدْقٍ لَا یَشُوبُهُ کَذِبٌ، وَ وَجَدْتُکَ بَعْضِی بَلْ وَجَدْتُکَ کُلِّی حَتَّى کَأَنَّ شَیْئاً لَوْ أَصَابَکَ أَصَابَنِی وَ کَأَنَّ الْمَوْتَ لَوْ أَتَاکَ أَتَانِی، فَعَنَانِی مِنْ أَمْرِکَ مَا یَعْنِینِی مِنْ أَمْرِ نَفْسِی، فَکَتَبْتُ إِلَیْکَ کِتَابِی [هَذَا] مُسْتَظْهِراً بِهِ إِنْ أَنَا بَقِیتُ لَکَ أَوْ فَنِیتُ. فَإِنِّی أُوصِیکَ بِتَقْوَى اللَّهِ- أَیْ بُنَیَّ- وَ لُزُومِ أَمْرِهِ وَ عِمَارَةِ قَلْبِکَ بِذِکْرِهِ وَ الِاعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ...»
«از پدرى در آستانه فنا ...
...
ای فرزند عزیزم! تو را توصیه میکنم به تقوای الهی و پیروی از فرمان او، و اینکه قلب خود را با یاد خدا آباد نگهداری، و به ریسمان اطاعتش چنگ زنی... »
« فَإِنِّی أُوصِیکَ بِتَقْوَى اللَّهِ أَیْ بُنَیَّ وَ لُزُومِ أَمْرِهِ» ای فرزندم! من تو را به تقوای الهی و پیروی از دستورات او سفارش میکنم. «تقوا» یعنی حالتی که انسان به کمک آن حالت، عنان هوس خود را بگیرد تا هرجا هوس هایش خواست، او را نبرد و از خدا بترسد که با نافرمانی او، مورد غضب الهی قرار نگیرد. بدین لحاظ رها شدن از جذبات دنیا و راحتی در آن، به تقوا است.
گریزی به بصیرت امام:
در فضای تقوا، انسان دستورات الهی را مراعات میکند، دیگر مثل بعضی نخواهد بود که برای مردم حریم نگه دارند ولی از دستورات الهی سرباز بزنند. کسی که تقوای الهی پیشه کرد همیشه به فکر رضایت خداست که مبادا خداوند او را بنده ای سرکش ببیند! و کسی که برای مردم حریم نگه داشت و از مردم ترسید همواره نگران نظر مردم است و حتی در نمازش نگران نظر مردم می باشد و این خسران بزرگی است.
«عِمَارَةِ قَلْبِکَ بِذِکْرِهِ» آباد نگه داشتن قلب با یادخدا. زیرا قلب با «یاد» خدا زنده می شود نه با «فکر» نسبت به خدا!
گریزی به بصیرت امام:
قلب انسان رابط میان جهان ماده و عالم معنا است. قلب اگر زنده باشد، میتواند با استفاده از نیروی معنوی که دارد، الهام دهنده و الهام پذیر گردد. بعضی افراد که در کنار آنان هزاران درس عبرت و روایت و مواعظ تکان دهنده در گوش آنها میخوانند اما کوچک ترین اثری در آن ها ندارد،چون قلبشان مرده است! قلب با نزدیکی به امور دنیوی میمرد و حساسیت خود را نسبت به امور معنوی از دست میدهد.اگر انسان بیش از حد به امور دنیوی توجه کند قلب او از جهتگیری الهی اش باز می ماند.از مواردی که باعث مرگ قلب میشود«حسد و کینه» است. به هیچ قیمتی نباید بین شما و انسان مسلمانی کینه حاکم باشد.اگر هم احیانا احساس کردید در قلب خود نسبت به انسان مسلمانی کینه دارید باید هر طور شده آن را ازبین ببرید وگرنه قلب تان می میرد.
به ما فرموده اند هرگاه شیطان با حسد و کینه و حب دنیا و ... به درون شما نفوذ کرد، با یاد خدا قلب خود را آباد دارید و از این طریق از آنچه باعث مرگ قلبتان می شود در امان باشید.
