فرزندم این چنین باید بود_۱

بسم الله الرحمن الرحیم

نامه ۳۱ نهج البلاغه(نامه امام علی(ع) به امام حسن(ع) ) :

​​​​​ «مِنَ الْوَالِدِ الْفَانِ، الْمُقِرِّ لِلزَّمَانِ، الْمُدْبِرِ الْعُمُرِ، الْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ، الذَّامِ لِلدُّنْیَا، السَّاکِنِ مَسَاکِنَ الْمَوْتَى وَ الظَّاعِنِ عَنْهَا غَداً، إِلَى الْمَوْلُودِ... 

از پدرى در آستانه فنا و معترف به گذشت زمان، که عمرش روى در رفتن دارد و تسلیم گردش روزگار شده، نکوهش کننده جهان، جاى گیرنده در سراى مردگان، که فردا از آنجا رخت برمى بندد، به فرزند خود که...» 

شرح نامه از اصغرطاهر زاده(کتاب فرزندم این چنین باید بود) :

مکاتبه ای است بین پدری نمادین با فرزندی نمادین توسط امامی معصوم.

«الْوَالِدِ الْفَانِ» یعنی پدری که در آستانه مرگ است نه از روی پیری بلکه میبیند مثل هرکس دیگری در معرض مرگ است چه پیر باشد چه نباشد!

گریزی به بصیرت امام:

در جملات بالا واضح است فانی شدن به تنهایی مطرح نیست زیرا انسان بخواهد نخواهد نسبت به زندگی در دنیا درحالی فانی شدن است اما مهم این است که انسان بتواند پیرشدنش را ببیند و جایگاه پیرشدنش را درست تحلیل کند.(در عبارات بعدی هم این نکته نگاه از بالا به مسائل مطرح است)

 

«الْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ»یعنی واقعیات روزگار را پذیرفته و از یک جهت به عنوان یک واقعیت تسلیم آن شده است.

گریزی به بصیرت امام:

همه به نحوی در دنیا دچار انواع سختی ها هستند،در رویارویی با چنین وضعی انسان میتواند دو موضع اختیار کند: ۱- یا میفهمد قصه دنیا چنین است پس آن سختی ها را به عنوان واقعیت میپذیرد ۲- یا با نادیده گرفتن چنین واقعیاتی دائما وقتی با سختی های دنیا روبرو میشود گله میکند که چرا چنین شد؟ روزگار سختی هایی دارد و باید در زندگی جایی برای آنها در نظر گرفت نه مثل کسی که با شکست دچار یاس میگردد و با برنده شدن مغرور. بعضی ها اسیر غم ها و شادی های زندگی دنیایی اند، باید مرداب دنیارا که مرداب برد و باخت ها و... است رها کرد و فوق غم ها و شادی ها زندگی کرد.کسی که نسبت به دنیا این نکته را بفهمد دیگر «در» دنیا زندگی نمیکند بلکه «فوق دنیا» زندگی میکند.