فرزندم این چنین باید بود_۶
بسم الله الرحمن الرحیم
«مِنَ الْوَالِدِ الْفَانِ، الْمُقِرِّ لِلزَّمَانِ، الْمُدْبِرِ الْعُمُرِ، الْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ، الذَّامِ لِلدُّنْیَا، السَّاکِنِ مَسَاکِنَ الْمَوْتَى وَ الظَّاعِنِ عَنْهَا غَداً،إِلَى الْمَوْلُودِ الْمُؤَمِّلِ مَا لَا یُدْرِکُ، السَّالِکِ سَبِیلَ مَنْ قَدْ هَلَکَ، غَرَضِ الْأَسْقَامِ وَ رَهِینَةِ الْأَیَّامِ وَ رَمِیَّةِ الْمَصَائِبِ وَ عَبْدِ الدُّنْیَا وَ تَاجِرِ الْغُرُورِ وَ غَرِیمِ الْمَنَایَا وَ أَسِیرِ الْمَوْتِ وَ حَلِیفِ الْهُمُومِ وَ قَرِینِ الْأَحْزَانِ وَ نُصُبِ الْآفَاتِ وَ صَرِیعِ الشَّهَوَاتِ وَ خَلِیفَةِ الْأَمْوَاتِ؛ أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ فِیمَا تَبَیَّنْتُ مِنْ إِدْبَارِ الدُّنْیَا عَنِّی وَ جُمُوحِ الدَّهْرِ عَلَیَّ وَ إِقْبَالِ الْآخِرَةِ إِلَیَّ مَا یَزَعُنِی عَنْ ذِکْرِ مَنْ سِوَایَ وَ الِاهْتِمَامِ بِمَا وَرَائِی، غَیْرَ أَنِّی حَیْثُ تَفَرَّدَ بِی دُونَ هُمُومِ النَّاسِ هَمُّ نَفْسِی فَصَدَفَنِی رَأْیِی وَ صَرَفَنِی عَنْ هَوَایَ وَ صَرَّحَ لِی مَحْضُ أَمْرِی، فَأَفْضَى بِی إِلَى جِدٍّ لَا یَکُونُ فِیهِ لَعِبٌ وَ صِدْقٍ لَا یَشُوبُهُ کَذِبٌ، وَ وَجَدْتُکَ بَعْضِی بَلْ وَجَدْتُکَ کُلِّی حَتَّى کَأَنَّ شَیْئاً لَوْ أَصَابَکَ أَصَابَنِی وَ کَأَنَّ الْمَوْتَ لَوْ أَتَاکَ أَتَانِی، فَعَنَانِی مِنْ أَمْرِکَ مَا یَعْنِینِی مِنْ أَمْرِ نَفْسِی، فَکَتَبْتُ إِلَیْکَ کِتَابِی [هَذَا] مُسْتَظْهِراً بِهِ إِنْ أَنَا بَقِیتُ لَکَ أَوْ فَنِیتُ. فَإِنِّی أُوصِیکَ بِتَقْوَى اللَّهِ أَیْ بُنَیَّ وَ لُزُومِ أَمْرِهِ وَ عِمَارَةِ قَلْبِکَ بِذِکْرِهِ وَ الِاعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ، وَ أَیُّ سَبَبٍ أَوْثَقُ مِنْ سَبَبٍ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ اللَّهِ إِنْ أَنْتَ أَخَذْتَ بِهِ. أَحْیِ قَلْبَکَ بِالْمَوْعِظَةِ وَ أَمِتْهُ بِالزَّهَادَةِ وَ قَوِّهِ بِالْیَقِینِ وَ نَوِّرْهُ بِالْحِکْمَةِ وَ ذَلِّلْهُ بِذِکْرِ الْمَوْتِ وَ قَرِّرْهُ بِالْفَنَاءِ»
«از پدرى در آستانه فنا ...
...
دل خویش به موعظه زنده دار و به پرهیزگارى و پارسایى بمیران و به یقین نیرومند گردان و به حکمت روشن ساز و به ذکر مرگ خوار کن و وادارش نماى که به مرگ خویش اقرار کند.»
حضرت علی(ع) اینجا فرمودند: "وَ عِمَارَةِ قَلْبِکَ بِذِکْرِهِ" به تو توصیه میکنم که قلب خود را با یادخدا آباد گردانی.پس از چند عبارت دیگر می فرمایند:" أَحْیِ قَلْبَکَ بِالْمَوْعِظَةِ" قلب خود را با موعظه زنده بگردان.پس قلب با ذکر خدا آباد و با موعظه زنده می شود.(وعظ در مواردی صورت میگیرد که انسان موضوعی را از قبل پذیرفته است ولی باید مورد غفلت قرار ندهد.(
گریزی به بصیرت امام:
ممکن است همه ی ما خداو قیامت را قبول داشته باشیم ولی قلب ما متوجه آن ها نباشد،اینجاست که موعظه کارساز است...راز تکرار عبادات هم این است که قلب دائما متذکر باشد. اگر کتابی خواندید یا در جلسه ای حاضر شدید،بررسی کنید که آیا قلبتان برانگیخته شدو از غفلت در آمد یا خیر؟ نه اینکه صرفا به دنبال آن باشید که آیا به اطلاعاتتا اضافه شد یا نه...ممکن است کسی از شما بپرسد که در این یکسال که در جلسات مذهبی حاضر میشوید چه چیزی آموختید!؟ و شما هم بفرمایید چیزی بر اطلاعاتم اضافه نشد ولی متوجه اید که نگذاشته اید قلبتان بمیرد.
"وَ قَرِّرْهُ بِالْفَنَاءِ" فرزندم! از قلب خود نسبت به مرگ و ناپایدار بودن دنیا،اقرار بگیر.
گریزی به بصیرت امام :
به قلبت به بفهمان که این جهان، فانی است. آن وقت اگر در این دنیا به موفقیتی رسیدی میدانی در چیزی که فانی است موفق شده ای و خودت را گم نمی کنی،...کسی که فانی بودن این جهان را ببیند با به دست آوردن شغل و تحصیل ثروت و ازدواج و ... قهر نیست و بی دلیل فاصله نمیگیرد، اما شیفته آنها هم نمیشود. موفقیت از نظر او توفیق شنیدن و عمل کردن به توصیه های امیرالمومنین است که-به خدا سوگند- از قبول شدن در هزار کنکور موفقیت آمیز تر است.
