برادرنامه - شب نهم

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت علی (ع) بعد از ضربت خوردن در واپسین روز های عمر مبارکشان،تمامی اولاد خود را به امام حسن(ع) سپرد و سفارش آنها را به آن جناب فرمود،مگر عباس(ع) که دست او را در دست امام حسین(ع) گذاشت و سفارش و توصیه او را به حسین (ع) کرد.

این روایت نشان از عمق رابطه برادری بین حضرت عباس(ع) و امام حسین(ع) دارد...

عباس ابن علی (ع)آنقدر در برادری خود پرهیزگار است که روز عاشورا زمانی که در تنگنای تشنگی قرار گرفته به آب نزدیک نمیشود کمی از آن بر میدارد اما به یاد لبان تشنه برادر و مولایش آب نمی نوشد و میفرماید: به خدا قسم لب بر آب نمی زنم در حالی که آقایم حسین(ع) تشنه است.

 حضرت عباس (ع) رابطه خود با سیدالشهدا(ع) را فقط محدود به پیوند خونی نمی داند.حسین (ع) مولا،امام،آقا و در نهایت برادر عباس (ع) است که این برادری از بهترین مصداق های آیه مبارکه  إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ می‌باشد.

به قدری حضور ابالفضل العباس (ع)در کاروان امام حسین (ع) برجسته است که بعد شهادت حضرتشان امام حسین(ع) این چنین میفرمایند:امروز چشم های دشمن که تا تو بودی به خواب نمی رفت،به خواب می‌رود و چشم های دوست،بی خواب و نگران شد.

همانطور که حضرت عباس (ع) در سایه برادری خود با امام حسین (ع)به بالاترین درجات ممکنه رسید،ما هم میتوانیم نسبت به ظرفیتمان،همراه برادری با امام حسین که به تعبیر رسول الله (ص): حسین کشتی نجات و چراغ هدایت هست.در مسیر اسلام حرکت سازنده ایجاد کنیم به وسع خودمان برای روز محشر از خاندان عصمت و طهارت(ع)ابرو بخریم و در محضر پروردگار گشاده رو و سربلند باشیم